آخر آدم هم اینقدر ...؟!

می‌دانی یک نفر می‌تواند برای خیلی‌ها عزیز و دوست داشتنی باشد؛ می‌تواند آنقدر محبوب باشد که تمام نقاط ضعف، کاستیها و خلق و خوی منفیش اصلا به چشم نیاید. اما محبوبیت او نزد جماعتی دلیل بر کامل بودن، توانایی، دانایی، منطق و یا خوب بودن او نیست! بنابراین همین آدم به ظاهر عزیز و دوست داشتنی می‌تواند آنقدر «نفهم و نادان» تشریف داشته باشد که آدم دلش بخواهد دوبامبی بکوفاند بر فرق سرش؛ آخر آدم هم اینقدر ندانم کار؟ اینقدر زودباور؟ اینقدر ساده؟ اینقدر خر؟! بابا جان من خداوند عالم عقل، شعور و بینش را به آدمی عطا کرده تا در زندگانی از آنها استفاده نماید و به کار ببندشان نه اینکه عقل را همانگونه آکبند و دست‌نخورده نگاه دارد برای روز مبادا، تـــا دم مرگ! والا به خدا مغزت سرخ نمی شود اگر گاهی گداری به کار ببندیش و ازش استفاده نمایی! دِ آخر لامذهب حواست کجا بود؟!

 

پ.ن. نپرسید چه شده و چرا؛ که خودم هم نمیدانم... این متن را از پارسال تا به حال در چرکنویس وبلاگم نگاه داشته بودم و ابدا یادم نیست چرا و برای کی این متن را نوشتم؛ اصلا شاید روزی از دست خودم ناراحت و عصبانی بودم و این را خطاب به خودم نوشته باشم