روزهای من
روزهای من

روزهای من

نمایشگاه دوست داشتنی کتاب

دوباره روزها و شبها آمدند و رفتند، ماهها و فصلها آنقدر آمدند و رفتند، آنقدر آمدند و رفتند تا فصل بهار و ماه اردیبهشت و زمان نمایشگاه رسید و من باز دوباره خوش خوشانم شده است اساسیهرچند که قرار بود مثل پارسال روز اول نمایشگاه بروم اما خوب نمیشود که بشود بنابراین 5 شنبه صبح علی الطلوع باران را می گذارم پیش مامان و حمله می کنم سمت نمایشگاه!  

امسال کتاب دوم دوست جون هم بسلامتی درآمد و لطف کرده نه تنها کتاب خودش که دو کتاب هم از بهاره باقری برایم هدیه گرفته است دلتان بسوزد ؛ آخ جانمی جان 

ببخشید زیاد وقت ندارم باران دارد روح جد بزرگم را احضار می کند مقابلم فقط لیست امسال را بگذارم و بروم؛ امیدوارم کتابهای خوب خوب گیر همه مان بیاید:   

نام کتاب                                 نویسنده                                   انتشارات 

شب چراغ                            م.بهارلویی/عاطفه منجزی                   نشر علی 

فراتر از عشق                           مرضیه قنبری                                 نشر علی 

اعجاز عشق                                 لیلا عبدی                                 نشر علی 

اگر اکنون می توانستی مرا ببینی   سیسیلیا آهرن                             پرسمان 

زندگی شاید همین باشد                بهاره باقری                                 پرسمان 

بخت زمستان                             مهشاد لسانی                             پرسمان 

توسکستان                             بهاره باقری                                      پرسمان  

پرواز با تو باید                          بهاره باقری                                      پرسمان  

علاج درد                                 حمیرا رضائیان                                  پرسمان  

شومینه خاموش                        آلاله سلیمانی                                 آموت 

هیس کسی نفهمه              سیمین شیردل                      روشا/برکه خورشید 

وقتی پتی                                جین وبستر                                      البرز 

این بهار پرده ها را خواهم شست عاطفه خلیلی                                  البرز  

به جز مهر به جز عشق               بهیه پیغمبری                                   البرز 

پنت هاوس                                فاطمه قدرتی                                  افراز 

عطش مبارزه                             سوزان کالینز                                   افراز 

حرفهایی که نگفتیم                    مارک لوی                                       افراز 

وقتی بزرگ بودیم                         آن تایلر                                          افراز 

ما در عکسها زندگی می کنیم       پریناز رئیسی                                  هیلا 

سیب ترش                                فرشته نوبخت                                  نشر چشمه 

او را که دیدم زیبا شدم                  شیوا ارسطویی                               نشر قطره 

پرچینی از اقاقیا                           مرجان ریاحی                                  نشر مرکز 

خلأ موقت                                  جی کی رولینگ                        کتابسرای تندیس

شما ها قراره چی بگیرید؟

سالی که نکوست ...

روزهای آخر اسفند روزهای جالبی هستند؛ همگان چنان در حال جنب و جوش و تکاپو هستند که تو گویی قرار است 29 اسفند دنیا تمام شود؛ هیجانات مردم به همان اندازه هستند. اداره جات، بانکها، مراکز خدماتی و درمانی و نظایر اینها چنان حرف از آنور سال می زنند که حس می کنی آنور سال با تو واقعا به قدر سالی فاصله دارد و نه انگار که اختلاف زمانی تنها دو هفته است... همین است که می گویم روزهای آخر اسفند روزهای جالبی هستند برای خود. 

بعد با شنیدن صدای توپ، سال نو می شود. سالی که هرچند می گویند گر نکو باشد از بهارش پیداست، لیک کسی نمی داند که همراه خود چه وقایع و اتفاقاتی را به ارمغان می آورد. همه خوشحال و خندان روبوسی می کنند، به دیدار هم می روند، کنار یکدیگر عکس به یادگار می اندازند و در دل بنا را بر این می گذارند که حتما بایست سال خوبی باشد این سال.  

هفته ی اول سال جدید برای ما هرچند با آرامش شروع شد و با شمال رفتن، خرید کردن، میهمانی رفتن و کمیش هم به قر و رقص و پایکوبی گذشت، ولی چند روز اول هفته دوم برایمان به شرکت در مراسم نامادری پدرم گذشت که از روز دوم عید به کما رفته بود تا دهم که به رحمت ایزدی پیوست. یک روزش به گشت و گذار در تهران و بازدید از کاخ نیاوران طی شد یک روزش به میزبانی از دوستان یک روزش به خواب یک روزه و یک روزش هم به جمع آوری آرامش برای ذخیره و استفاده در هفته ی اول کاری بعد از دو هفته، گذشت؛ که امان از این هفته ی سوم فروردین که هرچی می گذشت انگار قصد تمام شدن نداشت جانی از ما گرفت تا تمام شد! 

*** 

این روزها حسابی با کتابهای بچه های نودوهشتیا رفته ام سر کار، هرچند که به قول مریم انگار همه شان را یک نفر نوشته است اما در واقع هر کدام هنر دست یکی از کاربران است... کتابهایی مانند اسطوره (نویسنده پگاه)، هیچ وقت دیر نیست (مهسا ظهیری) و بانوی قصه (نویسنده betse) آدم را وادار می کنند که بروی و کتابهای قبلی نویسنده را بخوانی اسطوره و بانوی قصه رمانتیکند اما هیچ وقت دیر نیست پلیسی جنایی و عاشقانه است. البته این میان بگذار آمین نگاهت باشم (شازده کوچولو) و او دوستم نداشت (پری 63) هم جزء لیست بودند اما تمام شدند؛ آمین عاشقانه بود اما او دوستم نداشت بسیار لطیف و زنانه بود به نظرم مخصوصا اینکه پری خانم روزی یک یا دو پست می گذاشت و خیلی خواننده را در خماری نمی گذاشت... در حال حاضر هم مشغول خوانندن رمان باران هستم که یه جورایی مثل داستان زنان کوچک است حتی خود نویسنده هم یه جایی اشاره به این موضوع می کند تا ببینیم پگاه خانم و مهسا خانم کی قرار است از خماری درمان بیاورند. 

 او دوستم نداشت (کلیک

*** 

سریال پایتخت سریالی بود که بعد از چند سال توانست مرا بیننده ی سریال صدا و سیما کند، دوستش داشتم، دست بازیگرانش درد نکند (چون از کارگردانش خوشم نمی آید، دلم هم نمی خواهد از او تشکر کنم) 

در حال حاضر سریال گریم جزء سریالهای مورد علاقه ام است 

*** 

این مدت بارها آمدم که اینجا را آپ کنم اما هر بار اتفاقی می افتاد که نمی شد، تا الان که بالاخره فرصتش دست داد که بیایم و یک دل سیر که نه (هنوز خیلی حرفها دارم برای گفتم اما چون وقت ندارم)، یک دل نمیه سیر باهاتان صحبت کنم. ممنونم از دوست جون، مینا گلی، غزل عزیز، شاذه ی مهربان و الی جانم که جویای حالم بودید و عید را تبریک گفتید. 

امیدوارم سال جدید برای یکایکتان سرشار از سلامتی، شادکامی و بهروزی باشد

روزتان شیرین

 من کاری ندارم که ولنتاین (روز عشاق) خارجی است و ما خودمان خیلی خیلی قبلتر روز سپندارمذگان را داشته ایم به چه خوبی و خوشمزگی، من به این کار دارم که اگر ما همچین روزی داشته ایم خیلی قبلترها، که همگان دوستش داشته اند و به یادش بوده اند، پس چرا هیچ طرفدار عشق لعنتی اینهمه سال از این روز حرف نزد؟ چرا در تقویممان نیست همچین روزی و چرا تا روز ولنتاین به طور غیرمستقیم وارد روزهای خاصمان شد، بعضیا یادشان آمد که ای داد و ای بیداد باز ما غرب زده شده ایم؟! من روز عشق را با ولنتاین شناختم و دلم هم میخواهد این روز را در همین تاریخ 14 فوریه و 26 بهمنش تبریک بگویم به هرکه طرفدار عشق و دوستیست و نه در تاریخ 29 بهمن؛ پس عزیزان من، روز عشق و دوستیتان مبارک و امیدوارم لحظات زیبایی را داشته باشید در این روز گل رز، شکلات و عشق :) 

یلدا مبارک

نمی دانم من اینگونه فکر می کنم یا در واقعیت واقعا همینگونه است که حال و هوای یلدایی مردم امسال خیلی خیلی پررنگتر است از سالیان قبل (نه خیلی قبل همین هشت سال قبلتر فکر کنم)؛ هنوز هفته ای مانده بود به سی ام آذر ماه، همه شروع کردند به جلو جلو یلدا را تبریک گفتن! بازار عکسهای یلدایی در صفحات وبلاگها و فیس بوکها حسابی داغ داغ بود تا همین امروز که باشد سی ام آذر ماه! خدا را شکر و سپاس که طی فرآیندی که فقط خودش می داند دوباره شادی (هرچند اندک) به دلها و خانه های مردمم بازگشته، خدا را صدها مرتبه شکر و سپاس.
امیدوارم در این یلدا شب پیش رو، کانون خانواده تان از همیشه گرمتر و دوست داشتنی تر باشد و غم در خانه دل هیچ کدامتان لانه نکرده باشد. آرزو می کردم که فردا تعطیل می بود تا این جمع های صمیمانه با خیال راحت می توانستند تا هر ساعتی که دلشان می خواست کنار هم باشند هرچند با ساعتی دیر رفتن سر کار در روز بعد هم می شود با خیال راحت کنار عزیزان ماند و خوش گذراند
امیدوارم دلتان گرم و لبانتان خندان باشد در واپسین شب آذر ماه سال 1392، یلدایتان مبارک

Happy new year

این وقت سال که میشه، همیشه یه شور و هیجان عجیبی وجودم رو فرا میگیره، یه جنب و جوش و حرکتی  میاد تو وچودم مثل تطلاطم و جنب و جوش شب عید. همونجور که تحویل سال نو برام جذاب، زیبا و دوست داشتنیه، راستش رو بخواهی شب کریسمس و سال نوی میلادی هم برام جذاب و دوست داشتنیه! دلم شب تاریک و سرد آذر ماه رو دوست داره و اگه این شبِ زیبا برفی و زمین سپیدپوش هم باشه که دیگه همه چی برای من تکمیلِ تکمیله. 

چقدر خوب بود قدیما تلویزیون حداقل یه کارتون اسکروچ رو پخش می کرد تا نشون بده مملکت اسلامی فقط به فکر خودش و دین خودش نیست بلکه به اقوام و ادیان دیگه هم اهمیت میده و احترام میگذاره؛ اما الان خیلی ساله که ندیدم فیلمها و برنامه های کریسمسی بذاره که اونم پیشکش حداقل اون مجریان محترم دو تا تبریک خشک و خالی بگند به مسیحیان ساکن وطن! خوب همونجور که اواخر اسفند تمام برنامه ها رنگی، شاد و حالبه، چی میشه که اواخر پاییز هم چند تا برنامه بذارند با این حال و هوا؟ بده آدم بی بهانه و با بهانه شاد باشه و همه جا رنگای شاد ببینه؟ از 365 روز سال، زیاده اگه دو روز هم مال مسیحیان عزیز باشه؟ 

خاطرات کریسیمسی من همیشه همراهه با تنها در خانه ی یک و دو، اسکروچ همیشه خسیس، و خوب چند سال بعد خاطرات بریجیت جونز، وقتی هری سالی رو دید، سرندیپیتی (سرندیپیتی در انگلیسی به معنی خوشبختی است) و حلقه ی خانواده ی استون هم به اون چند خاطره و حس و حال دوست داشتنی اضافه شد. الان ولی خیلی وقته که نه فیلمی با تم کریسمسی دیدم که منو عاشق خودش کنه و نه کتابی در این زمینه خوندم که منو جذب خودش کنه. خیلی خوشحال میشم اگه شما فیلمی تو این مایه ها دیدید و دوست داشتید و یا کتابی خوندید و  دوست داشتید بهم معرفیش کنید. 

خلاصه اینهمه گفتم و گفتم و که بگم دوستان مسیحی مسلک من، کریسمس و پیشاپیش سال نویتان مبارک؛ امیدوارم سالی سرشار از شادمانی، آرامش، موفیت، خوشبختی و بهروزی پیش رویتان باشد. 

آبی دریا...


چند روز است که مدام حال و هوای جنگل و دریا می آید سراغم و می رود، و بعد دوباره می آید سراغم و می رود. دلم می خواست هوا گرم و شرجی نبود آنجا تا به سمت شمال پرواز می کردم اما میدانم که فعلا نمی شود؛ یعنی نه آنکه نشود ها، نه، می شود اما به من خوش نخواهد گذشت! هیچ وقت دلم نخواسته زیر آفتاب داغ و هوای شرجی آنجا با مانتو و روسری بروم کنار دریا و با حسرت پسران و مردانی را نگاه کنم که با خیال راحت، بدون هیچ پوشش لعنتی و اضافه ای، در آبی دریا شیرجه میزنند و بیرون می آیند! به این کار ندارم که آب دریا کثیف است و آدم بیماری پوستی می گیرد و چنین و چنان که به نظر من اینها آن زمان که زیر آفتاب داغ نشسته اید و رطوبت دارد خفه تان می کند، اصلا و ابدا مهم نیست؛ آب شما را می طلبد و باید مغزتان را خر گاز گرفته باشد که دلتان نخواهد شیرجه بزنید در آب! درست انگار که از تشنگی در حال تلف شدن باشید و کسی لیوان آبی دستتان بدهد، آیا آن زمان به اینکه لیوان تمیز است یا آب، آب شیر است یا آب معدنی یا افکاری از این دست فکر می کنید؟ مسلما نه، به سرعت لیوان را قاپ می زنید و لاجرعه سر می کشیدش و تازه بدنبال بقیه اش هم می گردید! میل به شنا در آب دریا هم همینگونه است. منتهی از آنجا که دوست ندارم با مانتو و روسری بروم در آب، ترجیح میدهم همانجا کنار ساحل مدتی بنشینم و بعد از گرما فرار کنم به سمت جایی که کولر داشته باشد و هوایش خنک باشد!

بهترین زمان برای مسافرت به شمال از نظر من پاییز، زمستان و دو ماه اول بهار است یعنی زمانی که هوا خنک و بلکه هم سرد است و تو می توانی با خیال راحت و بدون وسوسه ی شیرجه در آب خنک، ساعاتی را کنار دریا بنشینی و زل بزنی به آبی بیکران و گوش دهی به صدای روحنواز امواج و لذت ببری از برخوردملایم باد خنک با پوست صورتت! هیچ وقت فرصتش دست نداده بود که مهرماه به مسافرت روم اما امسال فکر کنم بتوانم. راستش میخواستم اول مهر یعنی یک ماه زودتر از پایان مرخصی زایمان به اداره برگردم اما حالا منصرف شده ام! مگر قرار است چند بار در طول زندگی مجال یابم 9 ماه تمام در خانه بمانم و از وجود دخترکم لذت ببرم، مسافرت روم و تازه در آخر حقوق هم دریافت کنم؟ گمان نکنم بیشتر از همین یکبار اتفاق بیفتد پس با خیال راحت می مانم خانه و حالش را می برم. از این روی، پا روی دل مبارک می گذارم و تا اواسط مهر صبر می کنم و بعد هفته ی سوم مهر که مطمئن شدم هم هوا خنک است و هم از شلوغی جاده ها خبری نیست، روانه می شوم سمت جنگل و دریا و آرامش... آری همین است... فقط باید تا آن موقع دندان روی جگر بگذارم؛ همین.