این اشعار حکیمانه ی فارسی!

چند روز پیش که داشتم برای باران شعر می خوندم، ییهو به یک کشف خیلی مهم رسیدم و اون اینکه: همونجور که یک ایرونی باید تو خونه اش دیوان حافظ و غزلیات مولانا رو داشته باشه (نه برای پز دادن و فال گرفتن و اینا ها، برای خوندن اون اشعار) به همون اندازه هم مهمه که همون ایرونی شعر نغز و به واقع پندآموز یه توپ دارم قل قلیه رو هم بلد باشه! خیلی مهمه! چومکه این شعر برای کودکان بسیار آموزنده می باشد از این جهت که یادشون میده توپ مسلما قل قلیه نه مربع و مثلث و مستطیل، بعد رنگهای سرخ و سپید و آبی رو یاد بچه ها میده، بعد بهشون یاد میده که هر چیز گردی که خورد زمین بلافاصله بعدش هوا میره و بعد به دقیق البته ما هرگز نمی فهمیم چقدر میره هوا اما قطعا میدونیم که هوا میره تا یه جاهایی؛ مطلب بعدی که این شعر یاد میده اینه که بچه ها باید با دیگرون درد دل کنند و همیشه هم راستشو بگویند مثلا وقتی توپو تازه خریده اند بگند که تازه خریده اند و آخر اینکه این شعر در کودکان بسیار بسیار زیاد انگیزه ایجاد میکنه که خوب درس بخونن چون هرکی مشق یا مقش یا مشخشو خوب بنویسه درنتیجه باباش بهش یه توپ قل قلیه جایزه میده! پس دیدید چقدر این شعر غنی و با معنی است و چرا هر ایرونی باید باید اونو بلد باشه؟ حالا البته دیگه کار ندارم به اینکه همون ایرونی که دیوان حافظ داره و شعر یه توپ دارم رو بلده، باید شعر چشم چشم دو ابرو رو هم بلد باشه که این یکی از اون یکی هم غنی تره و چه ها که یاد بچه ها نمیده، تازشم باید بازی اتل متل رو هم با اون شعر باحالش بلد باشه اصلا حالا که خوب فکر میکنم میبینم ما ایرونیا از اول کارمون درست بوده و در جهت علم و دانش و آموزندگی همش قدم بر میداشتیم... نگا تو رو خدا دست رو هر شعر معروفی میذارم پر از معنی و حکمته! آدم نمیدونه کدومو اول بخونه!