بهاره افسرده می شود

این روزها دلم تنهایی می خواهد، زیاد؛ و سکوت، مسلما آنهم زیاد. از چند وقت پیش که رفتیم دیدار رئیس جدید و آن وقایع ناراحت کننده پیش آمد برایمان و بعدش ناراحتی بچه ها و طبیعتا مدیرم روز به روز بیشتر شد، حس می کنم توانایی دریافت انرژی منفی بدنم بیش از ظرفیتش بود و درنتیجه حالا، شدیدا دچار افسردگی شده ام و درست در این لحظه که دارم اینها را تایپ می کنم، دلم می خواست می توانستم یک قرص آرامبخش و خواب آورم بخورم و بعد، به زیر پتو بخزم و بخوابم تا هر وقت که دلم خواست. از طرفی نه حوصله ی کار را دارم، نه فضای آکنده از انرژی منفیش را و نه حوصله خانه ماندن را دارم بعد از بیدار شدن و دیدن آن خانه ی شلوغ و گردو خاک گرفته (یک هفته ی تمامست که نه خانه را جارو کرده ام، نه گرد گیری و نه حتی لباسی ریخته ام در ماشین لباسشویی) خانه آخر خانه ی یک زن خسته ی افسرده است از همه لحاظ! تازه حالاست که می فهمم وقتی خانمی قلبش اوخ می شود و مدام گریه می کند و چهره ای همانند مردگان برای خود درست می کند، در ذهن و قلبش چه می گذرد (یا درواقع بهترست بگویم چه نمی گذرد چه اصولا او در این لحظه به هیچکس و هیچ چیز فکر نمی کند!) لطفا برایم از روزهای زیبای آفتابی و لحظات قشنگ و رویایی نگویید، نمی بینید؟ دارم خودم را لوس می کنم، همانطور که در خانه این کار را می کنم و همسر فداکار نیز با دیدن این قیافه ی گرفته و درب و داغان دلش به حالم می سوزد و کاری به کارم ندارد! برای او هم همین حرفها را می زنم و او دیگر گیر نمی دهد به اینکه چرا خانه مرتب نیست و اصلا من برای چه دو هفته است که هیچ غذایی نپخته ام! البته یکبار اشاره ای به ارتباط مستقیم غذای بیرون با سرطان روده داشت ولی تیرش به سنگ خورد زیرا که من به نفعم نبود بفهمم کنایه اش را و به صلاحم بود که وارد کوچه ی علی چپ شوم که شدم! بنابراین از روزهای قشنگ پیش رو هیچ نگویید... من الان نیاز دارم کنارم بنشینید و دستانم را در دست بگیرید و اجازه دهید غرق شوم در دنیای فکر و خیال؛ مطمئن باشید اگر چنین کنید یعنی اگر اجازه دهید غرق شوم در دنیای خودم، من آنجا در ذهنم، مدتی سکوت خواهم کرد و بعد با درک اینکه هستند کسانی در کنارم که درکم می کنند، اجازه ی نفوذ هیچ فکر بد و منفی را به ذهنم نخواهم داد... در حال حاضر من فقط به مقادیر زیادی سکوت و سکون نیاز دارم زیاد؛ همین.