من و بی خوابی و حرفای قلنبه شده !

تیر ۱۳۸۴ (یک مطلب انتخابی از اون یکی وبلاگم)

بعضی وقتها یه حس و حالی میاد سراغم ...یه حسی که وادارم میکنه هی حرف بزنم و حرف بزنم ...پارسالا وقتی اینجوری میشدم سریع قلم و کاغذ و برمیداشتم و خودم با خودم دردودل میکردم...ولی یهو نمیدونم چی شد که دیگه اینجوری نشدم ...هی دلم برا خودم تنگ و شد هی هر کار کردم نتونستم حتی یک کلمه با خودم دردو دل کنم ...ولی الان   نصفه شبی یه عالمه حرف قلنبه شده تو دلم ...برام مهم نیست فردا 7 صبح باید بیدار بشم ... مهم نیست  خوابم میاد ... مهم نیست یه عالمه خسته ام.... هیچی مهم نیست ... مهم اینه که حس و  حالم و برا خودم نگه دارم ...مهم ثبتشونه ...مهم حس خوب و لطیفیه که فردا بعد از خوندن حرفای الانم بهم دست میده ...همیشه وقتی حرفای دلم  و پیاده میکنم رو کاغذ ... فرداش میرم سراغشون و از خوندنشون غرق لذت میشم ... انگار دوباره دارم حسشون میکنم ....یه حالی پیدا میکنم که نمیتونم توصیفش کنم ... یه چیزی مث  قلقلک ... مث مخمل ...مث ...نمیدونم مث چی مث یه حس خوب دیگه ....

یادت میاد اون موقعها تا بعد از ظهر ازمدرسه میومدی خونه  کیف و کفش و مانتو و مقنعه را یه طرف پرت میکردی وجلدی می پریدی جلو تلویزیون...ساعت 6 کانل 2 دختری به نام نل را داره ....با شوق واشتیاق می نشستی و ماجراهای نل و نگاه میکردی ... یا جمعه بعد از ظهرها می نشستی و ماجراهای پرین ودنبال میکردی ...پابه پای پرین ذوق میکردی وپابه پاش گریه ات می گرفت ...لوسی می ویادت میاد ؟فراموشی گرفته بود و کلی خوشبحالش شده بود ...چه عروسکایی براش می خریدند....خوشبحالش ...استرلینگ چی؟فکرکنم شونصد دفعه نشونش داده بودند ها ولی بازم خوشت میومد ببینیش ... حنا رو چند شنبه ها نشون میداد؟یادم رفته ... چقدر دلم براش می سوخت ...اولین باری که  بابالنگ دراز و میخواستند نشون بدن تو تعطیلات عید بود ...من تازه کتابشو خونده بودم...چقدر ذوق کردم... زنان کوچک وهم همون موقعها نشون دادند. خانواده ئ دکتر ارنست وهم هر وقت تلویزیون نشون میداد پایه بودم...تا آخر میدیدمش. الان چند ساله دیگه برنامه کودک که چه عرض کنم تلویزیون تماشا نکردم؟ یادم نمیاد...کی قاطی بزرگترها شدم؟یادم نیست...کی آرزوهای بچگیم یادم رفت؟ نمی دونم...ولی عصر ما... بچه های دوره ئ ما یه جور دیگه بودند...یه طور دیگه ...نه؟ عاقلتر ...فهمیده تر ...آروم تر ...حرف شنو تر ...بچه های الان همشون از دم با خروس جنگی قرابت نزدیک دارند ...تا بهشون میگی بالاچشمت ابروست شروع به جیغ و داد میکنن و اون لیور محترم آدم و میذارند کف دستش...همش هم بخاطر این کارتون و برنامه های اجغ وجغیه که تلی نشون میده ...چه میدونم دیجی موند و چی چی موند و این حرفا...نه یه کارتون لطیفی ...نه یه فیلم قشنگی ... همش کشت و کشتار وبزن بزن ...همش دعوا ...همش خونریزی ...داریم به کجا میریم؟ نسل بعدی چه جوری میخواد بار بیاد؟بچه یی که رنگ محبت و علاقه را هیچ جا نمیبینه ... چطور میخواد به دیگران مهر بورزه و کمک کنه؟ و اصلا کمکش بخوره تو سرش، چه جور میخواد در شان یک انسان زندگی کنه؟ والا! بد میگم بگو بد میگی ...تو مدرسه که از مدیر گرفته تا فراش با برخوردای بدشون چیزای منفی یادشون میدن ... تو خونه که پدر و مادر از بس زیر فشار زندگی له ولورده شدند که دیگه حال و حوصله ئ ادا اوصولهای بچه را ندارند ... اینم از تلویزیون! انواع و اقسام روشهای قتل و آدم کشی و تبلیغ میکنند... حتی بطور غیرمستقیم روشهای پدرسوخته گری و دزدی و اذیت مردم و هزارتا چیز زشت و ناپسند دیگه رو یادشون میدن...راسـتـــــــــــــــــــــــــی ... یادم اومد!!! این مجریای لوس و بی نمک جدید و دیدی؟ ایش ایش خدا نصیب نکنه ...آدم احساس خنگولی بهش  دست میده وقتی حرفاشون و گوش میکنه ...مخصوصا وقتی اون استدلالهای احمقانه در روزهای عزاداری و برا بچه ها میارند که زورکی بچه های بد بخت و ناراحت کنند...ریا و تزویر از سرتاپاشون چشمک میزنه... حالا تو دلش داره با دمش گردو میشکنه ها ولی یه قیافه ئ مادر مرده یی به خودش میگیره که بیا و ببین! انگاری همین دیروز با امام حسین تو دشت کربلا بوده و خودش شاهد و ناظر همه ئ ماجرا...
چند وقت پیش قبل از اینکه اورکات و فیلترش کنند...تو پروفایل های دوستام داشتم برا خودم  گشت می زدم تا اینکه یهو دیدم یکیشون عضو کامیونیتی جودی ابوت است ...منم رفتم عضو شدم...از اونجا یـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــه عالمه کامیونیتیهای دیگه از کارتونهای زمان بچگیم و دیدم...کیف کردم...ذوق کردم...یدفعه انگار دنیا رو بهم دادند و در آن واحد انگار دنیا رو کوبوندند تو سرم ... گریه ام گرفته بود...خنده ام گرفته بود... یک حال عجیبی بود که نمیتونم بگم چه جوری بود. عکس همه بود...واتوواتو...بلفی و لی لی پیت...مهاجران... رامکال...بل و سباستین...بچه های کوه آلپ...پسر شجاع...جودی ابوت...بامزی...و....یدفعه بدجور دلم برا بچگیهام و اون دوران تنگ شد...خیلی حال غریبی داشتم... بعدش نامردی نکردم رفتم تو همه ئ کامیونیتیهای کارتونی عضو شدم...دیگه تا وقتی که اورکات و بستند کارم شده بود  این که آن لاین بشم و فوری وارد اورکات بشم وبشینیم به عکسهاشون نگاه کنم وبا نگاه کردن بهشون دنبال بهاره ی سالهای پیش بگردم ...حیف که اینم ازم گرفتند ...
آی دنیا دنیا دنیـــــــا...آی دنیا آی دنیا
چه کردی با عمر ما آی دنیا آی دنیا
به من خیال راحت یک نفسم ندادی
هرچی ازم گرفتی دیگه پسم ندادی
واسه دل ناگرونی ...واسه گل جوونی
یه باغ گل میخواستم...جز قفسم ندادی

پ.ن. البته حالا دیگه عکس همه این شخصیتهای دوست داشتنی کارتونی و دارم و هر وقت دلم برا خودم تنگ بشه فوری میرم سروقتشون